Er moeten mensen zijn die zonnen aansteken
Voordat de wereld verregend
Mensen die zomervliegers oplaten
Als ’t ijzig wintert
En die confetti strooien tussen de sneeuwvlokken
Die mensen moeten er zijn
Er moeten mensen zijn die aan de uitgang van ’t kerkhof ijsjes verkopen
En op de puinhopen mondharmonica spelen
Er moeten mensen zijn die op een stoel gaan staan
Om sterren op te hangen in de mist
Die lente maken van gevallen bladeren
En van gevallen schaduw licht
Er moeten mensen zijn die ons verwarmen
En die in een wolkeloze hemel
Toch in de wolken zijn
Zo hoog
Ze springen touwtje langs de regenboog
Als iemand heeft gezegd:
Kom maar in m’n armen
Bij dat soort mensen wil ik horen:
Die op het tuinfeest in de regen dansen
Ook als de muzikanten al naar huis zijn gegaan
Er moeten mensen zijn die op het grijze asfalt
In grote witte letters ‘liefde’ verven
Mensen die namen kerven in een boom vol rijpe vruchten
Omdat er zoveel anderen zijn die voor de vlinders vluchten
En stenen gooien naar ’t eerste lenteblauw
Omdat ze bang zijn voor de bloemen
En bang zijn voor ik hou van jou
Ja, er moeten mensen zijn met tranen als zilveren kralen
Die stralen in het donker
En de morgen groeten
Als het daglicht binnenkomt op kousenvoeten
Weet je, er moeten mensen zijn die bellen blazen
En weten van geen tijd
Die zich kinderlijk verbazen
Over iets wat barst van mooiigheid
Ze roepen van de daken dat er liefde is en wonder
Als al die anderen schreeuwen: alles heeft geen zin
Dan blijven zij roepen: nee, de wereld gaat niet onder
En zij zien in ieder einde weer een nieuw begin
Zij zijn een beetje clown
Eerst het hart en dan het verstand
En ze schrijven met hun paraplu ‘i love you’ in het zand
Omdat ze zo gigantisch in het leven opgaan
En vallen en vallen en vallen en opstaan
Bij dat soort mensen wil ik horen:
Die op het tuinfeest in de regen blijven dansen
Ook als de muzikanten al naar huis zijn gegaan
De muziek gaat door
De muziek
Gaat
Door
– Herman van Veen
Het horen van deze tekst en het lezen van deze woorden is een feest van herkenning, het is als thuis komen voor mij.
Iedere keer weer schiet ik vol en verschijnt er een glimlach op mijn gezicht. Het is zo waar: deze mensen moeten er zijn.
Bij dat soort mensen wil ik horen. Zo’n mens wil ik zelf graag zijn. En ik vermoed dat dit ook geld voor jou.
Het dikgedrukte stukje in de tekst doet mij nog het het allermeest, het is in die woorden dat ik mezelf zie: bellen blazend in de winter, verwonderd over de ijskristallen op het meer, gebogen over de eerste bloemen die hun kleuren laten zien en liggend in het gras terwijl ik de bijen om me heen hoor zoemen.
Nee, de wereld gaat niet onder. Na ieder einde wacht een nieuw begin.
Met name in deze tijd, mogen we ons aan die prachtige woorden van Toon Hermans optrekken.
Welke woorden geven jou nieuwe moed?
