Ik ben mijn werkdag niet zo goed begonnen vandaag. Het was rommelig in mijn hoofd en ik bleef een beetje hangen in alles wat ik thuis nog kon doen. Mijn mobiel zat weer iets te lang in mijn hand en toen ik eindelijk opstartte kon ik de oplader van mijn laptop niet vinden. Gelukkig werk ik bijna 100% vanuit de Cloud dus kan ik vanaf een ander apparaat wel gewoon aan het werk. Maar het loopt niet zoals ik wil vandaag, er zit er geen flow in. Ik kom gewoon niet op gang.
Ik zit teveel in mijn hoofd, ben bezig met verschillende ideeën en projecten en loop daarin steeds rondjes. Ik kijk naar de takenlijst die ik heb gemaakt en wil het liefst alles tegelijk doen, want het één is niet minder belangrijk als het ander, alles lijkt prioriteit te hebben. Ook de creativiteit die normaal gesproken goed stroomt komt maar niet op gang. Er is te veel onrust in mijn hoofd. Op de achtergrond van mijn gedachtestroom merk ik piekergedachten op, een oud patroon waarin ik niet weer wil vervallen.
Maar het opmerken van die piekergedachten is eigenlijk heel goed. Het is een signaal dat ik herken van vroeger. Voorheen bleef ik daar lang in hangen. Met het vele piekeren groeiden kleine uitdagingen uit naar problemen. Ook het negeren en wegdrukken van de piekergedachten hielp niet, dat leidde enkel tot uitstel en loste niets op. Gelukkig weet ik nu wel wat ik kan doen om van die piekergedachten af te komen. Ik ga een rondje lopen, zonder te weten waar ik heen ga. Ook al kost het me veel tijd. Als ik niet ga lopen komt er weinig goeds uit mijn handen. Dan zit ik de komende uren te ploeteren achter de computer, gaat het niet zoals ik het hebben wil en leidt het bij lange na niet tot het het resultaat dat ik voor ogen heb.
Dus trek ik mijn sneeuwschoenen, muts, handschoenen, skibroek en een dikke jas aan. De winter in Nederland is weer voorbij, maar hier in Noorwegen hebben we een nieuw pak verse sneeuw gekregen vannacht. Voor ik vertrek stel ik mezelf de vraag hoe ik me eigenlijk voel op dit moment. Welke emotie voert de boventoon? En ik schrijf drie vragen op over het onderwerp waarover ik zat te piekeren. Samen met Zuna loop ik rustig door de dikke laag poedersneeuw. Ik schop de sneeuw voor me uit en speel een tijdje met Zuna. Tot ik merk dat ik wat rust en ruimte in mijn hoofd krijg, ik besluit een korte bodyscan te doen. Ook al kom ik maar halverwege (dankzij het vrolijke hondje dat naast mij huppelt), het heeft toch een goed effect. Ik knuffel even met de paarden die we voorbij wandelen en volg een smal paadje door de sneeuw. Ineens merk ik op dat het smalle paadje me irriteert, mijn voeten hebben behoefte aan meer ruimte en meer mogelijkheden. Ik besluit gewoon door de dikke laag sneeuw naast het paadje te lopen, het is zwaarder maar toch voelt het beter. Ineens begrijp ik dat ik dit ook mag doen met de drie vragen die ik opgeschreven had. Ik hield me aan een smal, maar bekend kader, terwijl er nog zoveel meer mogelijk is. Het zal misschien niet zo makkelijk gaan, want het is onbekend terrein, maar het kan me wellicht veel verder brengen.
Dit is precies waarom ik er vaak op uit ga om te wandelen, ook tijdens mijn werkdag. De pauze in de buitenlucht zorgt niet alleen voor ruimte in mijn hoofd, ik maak ook beter contact met m’n hart en intuïtie. Ineens zijn er antwoorden die ik net nog niet zag.
Glimlachend loop ik door de sneeuw naar huis. Nieuwsgierig naar wat er nog meer mogelijk is. Die gedachte geeft me nieuwe energie. De rest van m’n werkdag verloopt een stuk beter en productiever. Hoe fijn is dat, en hoe eenvoudig. Het begint en eindigt met de keuze om op te staan, m’n werk even te laten liggen en een frisse neus te halen.
Herken je dat? Wat doe jij als je vastloopt in een creatief proces? Als je werkdag gewoon niet loopt zoals je zou willen? Blijf jij door ploeteren of heb jij hier ook een fijne oplossing voor?